Bibliotecas plurilingues. Falemos claro

Ós alemáns como falan alemán, resultalles moito máis sinxelo aprender outros idiomas

MENTIRA COCHINA

Os alemás como saben que o alemán é dificil e que dificilmente no gran mundo encontraran a alguen con quen comunicarse teñen claro que han de aprender outras linguas. entre elas as que hoxe se utilizan como linguas francas. É dicir: o ingles. Como segunda lingua soen optar polo español, dado que media sudamerica fala dito idioma. E como terceiras linguas quedan frances e italiano, os casos de estudo do postuges tamén se dan.

Pero a parte destas ganas de comunicación que os enbriagan, cando un entra na biblioteca universitaria, a parte de darlle un colapso pola visión de centos de miles de suculentos titulos, se se deten un pouco e pasea entre as estanterias ( de humanidades polo menos, non sei das outras) decatarase que entre os titulos alemáns hay outros en linguas europeas entre as que se encontran o sueco, o fines, o holandes e o catalán (galego non vin aínda). Pero non contentos con iso, ás veces dase o caso de que aparecen libros en chines, xapones ou coreano ( non sei distinguir de todo os caracteres, aínda), en arabe, arameo e sánscrito.

Na clase adicada ós momumentos paleocristians na peninsula ibérica a primeira recomendación foi: quen non saiba español pode ir pensando en retirarse, a bibliografia esta en castelán e catalán. A sgunda recomendación foi: a prendende linguas, non importa cal, español esta ben, ingles tamén, pero se podedes aprende outra tamén, e deixademe que felicite a Frau XXXX dixeronme que esta a aprende árabe, moi ben.

Os alemáns non son superhomes. Só teñen as metas claras. Non é que saiban chines, xapones, arameo, pero teñen claro que se a publicación é boa, é mellor tela, sexa na lingua que sexa, por que sempre pode vir alguén a que lle sirva. Mentras tanto en Oviedo e supoño que no resto de universidades, seguramente tamén debido á falta de cartos, as bibliotecas estan para ir a pasar apuntes con bolis de cores e papar moscas, por que teñen medo de comprar titulos noutras linguas, por que os alumnos non os leran, pero así tampouco sentiran nunca a necesidade de aprender outra lingua, se todo o que se lles da esta en castelán. Esperamos por traducción que xamáis van a chegar dada a baixa consideración que ten este traballo e dado o grado de especialización que require na materia.

Ós españois dasenos moi mal aprender outras linguas.

MENTIRA COCHINA

O que pasa e que non se fonmenta dita aprendizaxe cando. Vale, pode que dado que o noso idioma é un chisco simple, nos resulte dificil si, pero e que? Na superación desa pequena dificultade esta o coñecer o mundo.

Tiven que vir a Göttingen, para poder leer libros de cabeceira de historia da arte que non estan traducidos ós español como por exemplo a biografia que Dominico Bernini escribiu sobre seu pai, Gian Lorenzo Bernini ( alias “o pijo”).

Podemos sentarnos nunha esquina escura e lamentarnos do estado das nosas universidades e bibliotecas ou espabilar e facer algo. Eu de momento espabilei e opto por devorar o que se me poña por diante antes de ter que se arrancada desta terra de ensoño intelectual.

Por outra parte querovos falar do que din en chamar a “literatura soterrada”, esa literatura de calidade dificil de rastrear por librerias e a veces ata case imperceptible na rede e que esta constituida por todos eses libros que merecen unha traducción ó noso idioma pero que non estan traducidos. Por que, amigos, evidentemente a traducción esta suscrita á demanda do publico é suxeita o tiron publicitario de premios e existo de ventas. Asñi pois temos o exemplo de Herta Müller que ata o 2009 só tiña un libro ( senón dous) traducido ó castelán. Segundo lle concederon o nobel as editoriais revolucionaronse para sacar traduccións. E velaí Monika Maron, tamén cronista dunha época convulsa, como Crhista Wolf, e ignoradas pola lingua castelá. Elas son os exemplos que agora mesmo máis frescos teño, pero sairanme moitos máis conforme me mergulle nesta literatura. Baixo todo ese fume de best sellers que inunda as librarias, hai unha literatura suculenta e escondida noutras linguas e nosa propia que debería ter máis forza en mans de lectores con criterio.

Sempre me dixeron que ler era bo, fora o que fose, o caso era ler. Agora dubidoo, a caso non coñecedes a lenda de don Quixote?

Onde estan as universidades

Ás veces cando entro en blospost, arriba de todo voulle dando á pestaniña de “ver siguiente blog”. Uns van, outros veñen, e descubrese verdadeiramente un mundo paralelo cheo de información, a veces persoal e outras máis global.
Descubrin por exemplo un blog que denuncia o estado desastroso do patrimonio Valenciano. E pensei: haberá un galego?
Descubrín tamén moitos blogs de viaxes e Erasmus. E xa non me sentín tan sóa.
Descubrín tamén blogs sobre lingua. Pero boto en falta aínda os que xa non están activos
E así, de blog en blog fun pensando … Se verdadeiramente me leran e se verdadeiramente fora boa comunicadora, poderíamos entre todos conseguir algo do que nos propuxeramos. E decateime que como todo blogueiro comezaba a nacer en min un certo sentimento de megalomanía, derivada desa inmediatez acción – reacción de toda rede social. É e que os blogs non deixan de ser iso, redes sociais de intercambio de información.
Galicia existe, así o atestemuñan os blogs do blogomillo, e Lugo deberá berrar un chisco máis alto.
Onte sen máis, nunha clase sobre a arquitectura dos primeiros cristianos na península ibérica houberon de referirse a Santa Eulalia de Bóveda como “un pequeño ninfeo en Galicia”, posto que referindose polo nome ningún dos presentes saberían de que se estaba a falar [recordovos que estou en alemaña e no centro de publicacións arqueoloxicas altomedievais máis reputado]. E logo acordeime do sartego do Conde Santo, probablemente do século IV, que aparecia marcado cunha cruceciña nun mapa. O resto de sartegos distribuianse ó pe dos grandes ríos ibéricos e so o de Vilanoba de Lourenza brilaba coa cruceciña soiño.
… E logo de ver a cruceciña acordei as palabras do meu profesor “idevos acostumando a encontrar cada vez máis publicacións en catalán, as mellor feitas con diferenza ó resto de España, basta ver que ata tapas duras teñen. En fin xa sabedes que en España se falan máis linguas, esta o CASTELAN e logo o catalán … ” No momento doeume a ausencia do galego, aínda que non viña a conto mentalo dado a ausencia de publicacións en galego. Outras veces teñenme preguntado “¿en España tamen se fala outra lingua non, o catalán, ti falas catalán?”, non creo que poidades imaxinar a dor de tripas que me entra cando escoito algo así. Sei que non é culpa deles, que preguntan na súa inocencia, como non é culpa deles que pensen que o galego é un mero dialeto, mentras o catalán é unha lingua. A culpa é nosa, algo esta a fallar. E eu o único que poido facer é aclarar as cousas, sorir amigablemente, falarlles un chisco en galego e preguntarme onde están as nosas universidades. ONDE ESTAN AS UNIVERSIDADES GALEGAS!!!!!