O Funcional

Fai uns cantos post faleivos da  cafetería Dallas. Hoxe, sen ánimo de querer facer publicidade de Foz ou establecementos en paticular, veúseme á memoria O Funcional, un bar que fai esquina fronte a praza do Conde de Fontao. E un curruncho moderno e acolledor cun escollido mobiliario: As sillas e taburetes de O Funcional son de plástico transparente, os cales, nunha visión de conxunto lle confieren ó local un aire despexando ainda cando non lle falte de nada. E é que nun lugar coma ese o espazo visual ten que estar moi coidado, asíque en vez de conxestionalo coas típicas sillas de madeira ou metal a aposta foi un mobiliario de liñas rectas e simples e dun material transparente que non asfixia ó local en si. Alí a protagonista é a xente e non os asentos . ¿Nunca entrastedes nun local no que o primeiro impulso fora querer chimpar metade do mobiliario á ría, simplemente porque estorbara ó espazo visual e asfixiara o ambiente propio do local? Eu si, e isto en O Funcional non me pasa, de feito é un deleite ver como a luz non se deten na opacidade das cadeiras, senón que se moldea entre as liñas rectas e estilizadas dos asentos dando impresión de lixeireza. Tamén teño que destacar a presenza dun banco corrido tapizado e con coxíns (vermellos? Fállame algo a memoria) nunha das esquinas que crea un espazo máis intimo e recollido e que non rompe a impresión xeral de lixeireza. É agradable ver como se convinan dous espacios nun mesmo lugar sen necesidade dunha grande parafernalia: intimidade e extroversión a golpe de moble e bo ollo para a decoración.

Pero isto das sillas transparentes non é un invento do dono de O Funcional, isto ben de máis lonxe, do xapón. Non vou extenderme moito, ainda que me gustaría, tan só sinalarei como nome relevante do deseño xapones a Kuramata. Entre os seus deseños atópanse mobles de metacrilato totalmente transparente.  Pero as pexas de Kuramata son únicas, de museo, non se producen en liña e polo tanto non se comercia con elas. Non obstante as ideas viaxan lonxe (o da converxencia creativa dáse poucas veces) e modificanse, xógase con elas e reinterprétanse, así apareceu Phillip Stark en terras occidentáis e comezou a xogar cos materiais e as trasnparencias ata crear cousas coma estas … máis funcionais … para que chegarán O Funcional.

Ollo, non estou a dicir que os mobles deste local sexan deseño de Phillip Stark, de feito a forma dos taburetes da barra recórdame a algún deseño español … pero  …

EN RESUMO: os amantes do deseño podedes vivir en directo o que se sente cando o mobiliario tenta disolverse no espacio deixando pasar a luz. 

chimpemolo á ría I

Con este post pretendo abrir un liña: a chimpar cousas que non nos gusten á ría ( de Foz, Ribadeo, Avilés ... á que teñades máis preto, vaia)

¿E porque? Pois por que hai cousas que non deben estar donde están, non serven para nada, custan cartos de máis ou son simplemente un atentado contra a seguridade urbanística e unha chamáda ó vandalismo. 

Por exemplo o "Arao" de cerámica de Burela que esta posto no paseo marítimo de Foz e ó que de cada dous por tres lle rompen as ás. ¿En serio? Para que se quere un "Arao de cerámica" de cores ocres no medio dunha praza de cores non máis chamativas, pequeno coma un xarronciño de flores, sobre unha peana pétrea que non ten nada de interesante? Queixase a xente de que lle rompen as ás? Normal, é un atentado contra o sentido común, coma o Gaiás pero en pequeno. Non serve para nada, non fai máis agradable o paseo e encima hay que estar amañandoo de cada dous por tres. VEÑA, CHIMPÉMOLO Á RÍA.

Outra cousa que me molaría moito CHIMPAR é ó querido Marques de Sargadelos de concello de Ribadeo. Ese espanto colorido de xesto inadecuado que baixa as escaleiras do señorial edificio. Parece máis un boneco de carnaval que un señor marqués e a escelsa villa de Ribadeo, que tanto presume de haber sido capital de condado, colocao ahi non sei se para rirse del ou para vanagloriarse. O marqués sería moitas cousas, pero non creo que mereza que as novas xeracións o recorden así. Unha estatua sen estilo, nin gusto, que non aporta nada á arte, nin ó concello é que pode ser prescindible, que non logra facerse co lugar no que esta ( por que podería estar en calquera outra esquina e ser igual de efectiva, podería dicirse que é o retrato doutro e sería perfectamente plausible) ... en fin, unha estatua con pouco sentido, cousa recoñecida por ela mesma e expresada nese xesto de "aaaaah que vos den!" ( como describre un coñecido meu).

Rir esta prohibido

zu lachen ist verbot, so ist mein Dorf. Leibe Freunde seit lagen schreib ich nicht auf Detusch, es tut mir Leid, nächste mal den Post wird auf Deutsch, ok? Heute ist Zeit um ein bissen Galicische Politik diskutieren.




Acabanme de contar que en Foz prohibiron acampar no Campo de Ramos, e por acampar enténdese ir de merenda cos nenos ou a pasar as tardes da xubilacion vendo correr as olas do mar e ós cativos.

Descoñezo a argumentación concreta para dita prohibicion, que probablemente este relacionada co coidado do entorno natural. Tamén me dixeron que en realidade dita practica estivo sempre prohibida pero que se permitiu sen embargo a continuidade destas doces reunions de persoas nun entorno tan amable e acolledor como o Campo de Ramos.

Dende a miña perspectiva, particular e intima, coa que podedes ou non estar de acordo, creo que na planificación urbanistica ( que inclua tamén o coidado do entorno) esta a de ver se certas prphibicións son oportunas ou non, tendo en conta as acitivdades dos veciños. É dicir, se merendar e usar como lugar ludico o Campo de Ramos estivo sempr prohibido, e sen embargo, a xente seguiu acudindo ali, pode que sexa por que econtra carencias doutras zonas verdes, ou igual de acolledoras. Por outro lado, o rol social do Campo de Ramos e indubidable, moitos son os que temos recordos ali, sexamos ou non autoctonos de Foz. Ali, ten recordos miña nai, e ali comin eu o meu primeiro xeado ( de vainilla, por certo). Por iso mesmo non me quero preguntar que outros recordos poden ter os focegos mesmos.
Nunha cidade ou vila hai que ter moi enconta os espazos entorno os que xira a vida publica, por que entorno a eles tamen xira a vida económica, cultural e a imaxe mesma do lugar. Por iso mesmo, moitas prohibicions como esta deberían ser revisadas, mentras que outras practicas máis incivicas ou molestas deberan ser reguladas, como a pracitca do botellon. E digo regulada, que non pohibida, posto que sendo algo que nace espontaneamente na sociedade a primeira pregunta que se debe facer eh: debeselle dar cabida, é unha practica autodestructiva?
Dende logo, ir merendar ó Campo de Ramos non creo que sexa autodestructivo. É máis, penso que sempre lle deu a Foz un aire mariñeiro e carismatico que rompia co frio do ormigon que amurallaba a ría.
Así debera ser a politica: menos papel e mais vida. Menos derribar o que fixo o goberno anterior, e mais mellorar, cousa que ás veces significa continuidade e outras revisión.
Poderian por eexemplo revisar o tramo da autovia que pon en perigo a saúde da fermosa catedral románica de San Martiño de Mondoñedo e poderían, por suposto, tentar mellorar a destruidas vilas victimas da especulacion inmobiliaria, antes que quitarlle o sorriso a vellos e nenos que construiron e construen os seus recordos nos poucos recunchos fermosos que nos van deixando.