Hoxe, queridos e queridas amigas volvemos de novo ó idioma alemán para falar da situación lingüística en Galicia, nos xa coñecemos o tema, pero eles non. Todo esto ven con motivo de que:
1 . Estou atrapada na biblioteca por culpa da chuvia repentina e continua da que estamos a ser vitimas.
2.. Estou a ler o periódico por que hoxe non me informei do que pasa polo mundo e vin o do decreto do plurilingüismo valenciano.
3. Levo roupa de verán por iso estou atrapada na biblioteca ( olvidouseme escribilo no punto 1)
Liebe Freunde und Freundinen,
Viel von Euch haben mir gefragt wie man die Sprachen in Regionen wie Galicien, Catalunien oder Euskadi lernt, oder warum kann ich Portugesisch und Italienisch ohne viel Schwierichkeiten verstehen kann, und warum wenn ich immer Galicisch bei mir gesprochen habe, kann ich egal Spanisch.
1. Warum kann ich Galicisch und Spanisch?
Einfach so, in Galicien gibt es zwei oficiele Sprache: Galicisch und Spanisch (Castellanisch, weil aus Castillien kommt). Wenn wir kleinen sind, lernen wir gleizeichtig auf Galicisch und auf Spanisch, am Anfahng haben wir nich so viele Unterrichten auf Galischich aber am Ende ( im der Abitur) di Hälfte von unsere Unterrichten sollen auf Galicisch sein. Auch haben wir Englisch unterrichten und franzosische Unterrichten ( aber diese nur wenn wir wollen). Über die Englische Unterrichten will ich nicht mehr reden ... bitte!
2. Warum kann ich Portugesich und Italienisch ohne lernen zu verstehen?
Portugesisch und Galicisch waren der gleiche Sprache in Mittelalter, dannach haben sie verschieden Wege genohmmen wegen politische Gründe. Jetz manche die Leute aus Galicien können Portugesisch mit ein bisschen schwierichkeit am Anfahng verstehen.
Italienisch ist ein Sprache aus die Familie der Lateinisch, wenn eine Persone kann schon zwei Romanischesprachen vertehen, kann auch ein dritte. Anders Seit, habe ich auch Franzosich gelernt, und Lateinisch.
Auch muss ich sagen dass ich mit zwei Mädchens aus Italien gewohnt habe, und dass ich ihre Freunde und Freundinen aus Italien auch gekennt habe, deswegen habe ich viel Italienisch gehört: aus Norditalien, Toscana, und Suditalien.
3. Warum habe ich immer Galicisch gesprochen und warum kann ich Spanisch ?
Wie ich bereits gesagt habe, habe ich beide Sprache in Schule gelernt. Mit der Familie, Leren, Nachbaren, Freunden und Freundinen, und andere Leute von meine Provinz und Region habe ich immer auf Galicisch gesprochen. Trotzdem seit kleine habe ich Kinderbucher auf Spanisch gelesen, und in der Fernseher haben wir nur ein Kanal auf Galicisch. Zeitungen und Zeitungmagazinen sind auch auf Spanisch, aber jede mal sind mehr auf Galicisch ( cada vez hay más en gallego. XD no se decirlo bien en alemán)
Mostrando entradas con la etiqueta normalización. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta normalización. Mostrar todas las entradas
martes, 31 de mayo de 2011
viernes, 20 de mayo de 2011
A irmandade do Étimo I
Cñomo perder o tempo nunha biblioteca? Facil, escribindo tonterias, aqui vos deixo unha, unha que máis que buscar calidade lieteraria o que buscaba era baixar a miña temperatura neuronal e afastarme un chisco da cultura sepulcral, que oes, por moi interesante que sexa, as veces deprime un chisco. Vivan as caries do neolitico !
- Hola, eu son Anin – dixo mirando ós presentes, sentados todos eles en circulo. – e son trilingüe.
- Hola Anin, contestaron todos ó unisono.
- Contanos a túa historia. – Dixo a muller de pelo vermello.
Pero Anin non se atreveu, sentou de novo na silla e perdeu os seus ollos no centro do circulo. Os presentes creron que retía bagoas, cando o que en realidade retía era carraxe.
- Hola, eu son Romil. Falo catro linguas de nacemento.
Os presentes revolucionaronse, nunca coñeran a alguén que falara catro linguas.
- Son fillo dun home das terras occidentais, onde falan tres linguas: a do mariñeiros, a dos constructores e dos labregos máis unha lingua común. Aprendinas dende pequeno, pero agora son a miña condea. Cando tiña 10 anos uns soldados do santo silabario escoitaron como pronunciaba algo na lingua occidental e meterona no cárcel por culpa dunha miserenta palabra de enoxo. Non puido resistir á humidade nin ó frío. E nunca máis a escoitei cantarme anainas occidentais. – O rapaz sentou de golpe mentras miraba discretamente a Anin. Ela mirabao apanpada, con ollos asustados.
Cando saían do edificio despois de escoitar aquelas aterradoras hisotrias de persoas que falaban máis dunha lingua, Romil achegouse á rapaza. Ela esperaba o autobús na veirarúa.
- Es nova. ¿Por que non me contas como chegaches aquí?
A rapaza non contestou, como se non o escoitara.
- Que linguas falas? – ela seguiu sen responder – polo pouco que abriches a boca ti falas A-nosa, e diría tamén que Occidental, pola forma en que pronuncia-los r, ¿é a terceira?
- Confundinme, non falo tres, falo dúas, como ti dixeches: A-nosa e o Occidental.
- Xa, tan certo como que te chamas Anin. Bonita combinación de letras, era a forma coa que os do norte dician Amor. – os musuculos da rapaza tensaronse, delatando certa incomodidade.
- Ahí meu deus! Fala-la lingua do norte?
- Shhhhhhhhh – contestou mirando cara os lados, temendo que alguén os escoitase. – perdete Romil.
- Falas nordico!!! – dixo cun lume intenso queimandolle os ollos.
- Que te perdas!!
- Si, dende logo tes xenio do norte. Fiaste de min?
- Non che acabo de dicir que te perdas?- dixo desafiante – deixame tranquila.
- Esta ben. Pero polo menos acepta algo en compensación por estes minutos tan asfixiantes para ti. – dixo collendoa da man. Os ollos dela abrironse como platos.
- Non o abras ata chegar á casa. Vemonos na próxima sesión.
Nada máis entrar na súa pequena casa abriu a nota que aquel rapaz lle dera. Tratábase dunha dirección escrita nun papel que levaba unha marca de auga. On puido distinguir o símbolo a primeira vista dado que xa era case de noite e non tiña luz. Acendeu pois unha candea e mirando a contraluz descubriu por fin de que se trataba o símbolo. Era unha letra K, que no lombo levaba unha C invertida. A plica da K alongábase ata que os estremos tiñan espacio suficiente para converterse nunha frecha. Cerrando cunha liña as dúas letras o que se optiña era o debuxo dun caliz e unha frecha, ou mellor dito, un tinteiro e unha pluma. A rapaza sentou sen alento. Polo reverso da nota leu:
Se queres conservar o que sabes, colle a pluma é ven ó tinteiro. Serás benvida á irmandade do Étimo.
Non eran unha lenda, contactábana.
- Hola, eu son Anin – dixo mirando ós presentes, sentados todos eles en circulo. – e son trilingüe.
- Hola Anin, contestaron todos ó unisono.
- Contanos a túa historia. – Dixo a muller de pelo vermello.
Pero Anin non se atreveu, sentou de novo na silla e perdeu os seus ollos no centro do circulo. Os presentes creron que retía bagoas, cando o que en realidade retía era carraxe.
- Hola, eu son Romil. Falo catro linguas de nacemento.
Os presentes revolucionaronse, nunca coñeran a alguén que falara catro linguas.
- Son fillo dun home das terras occidentais, onde falan tres linguas: a do mariñeiros, a dos constructores e dos labregos máis unha lingua común. Aprendinas dende pequeno, pero agora son a miña condea. Cando tiña 10 anos uns soldados do santo silabario escoitaron como pronunciaba algo na lingua occidental e meterona no cárcel por culpa dunha miserenta palabra de enoxo. Non puido resistir á humidade nin ó frío. E nunca máis a escoitei cantarme anainas occidentais. – O rapaz sentou de golpe mentras miraba discretamente a Anin. Ela mirabao apanpada, con ollos asustados.
Cando saían do edificio despois de escoitar aquelas aterradoras hisotrias de persoas que falaban máis dunha lingua, Romil achegouse á rapaza. Ela esperaba o autobús na veirarúa.
- Es nova. ¿Por que non me contas como chegaches aquí?
A rapaza non contestou, como se non o escoitara.
- Que linguas falas? – ela seguiu sen responder – polo pouco que abriches a boca ti falas A-nosa, e diría tamén que Occidental, pola forma en que pronuncia-los r, ¿é a terceira?
- Confundinme, non falo tres, falo dúas, como ti dixeches: A-nosa e o Occidental.
- Xa, tan certo como que te chamas Anin. Bonita combinación de letras, era a forma coa que os do norte dician Amor. – os musuculos da rapaza tensaronse, delatando certa incomodidade.
- Ahí meu deus! Fala-la lingua do norte?
- Shhhhhhhhh – contestou mirando cara os lados, temendo que alguén os escoitase. – perdete Romil.
- Falas nordico!!! – dixo cun lume intenso queimandolle os ollos.
- Que te perdas!!
- Si, dende logo tes xenio do norte. Fiaste de min?
- Non che acabo de dicir que te perdas?- dixo desafiante – deixame tranquila.
- Esta ben. Pero polo menos acepta algo en compensación por estes minutos tan asfixiantes para ti. – dixo collendoa da man. Os ollos dela abrironse como platos.
- Non o abras ata chegar á casa. Vemonos na próxima sesión.
Nada máis entrar na súa pequena casa abriu a nota que aquel rapaz lle dera. Tratábase dunha dirección escrita nun papel que levaba unha marca de auga. On puido distinguir o símbolo a primeira vista dado que xa era case de noite e non tiña luz. Acendeu pois unha candea e mirando a contraluz descubriu por fin de que se trataba o símbolo. Era unha letra K, que no lombo levaba unha C invertida. A plica da K alongábase ata que os estremos tiñan espacio suficiente para converterse nunha frecha. Cerrando cunha liña as dúas letras o que se optiña era o debuxo dun caliz e unha frecha, ou mellor dito, un tinteiro e unha pluma. A rapaza sentou sen alento. Polo reverso da nota leu:
Se queres conservar o que sabes, colle a pluma é ven ó tinteiro. Serás benvida á irmandade do Étimo.
Non eran unha lenda, contactábana.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)