A gran esquela do mundo

A auga fervendo caeu mainiño na taza e o recendo retostado do café solubre xogou coas cortinas de cor castaño do cuarto. Faltaban tres cuartos de hora para á súa última noite de verán. En realidade era 21 de xuño, pero tanto tiña, o verán para ela acaba naquela mesma noite.
Mentres as meniñas dos seus ollos se confundía sobre a tona do café chegoulle á mente a idea estrafalaria de que o mundo, ou a vida, era unha gran esquela na que, nos momentos necesarios, se ían escribindo os nomes dos seres queridos dos cales un tomaban outros camiños, e outros simplemente chegaban ó seu destino. A veces un destino anunciado, e outras inesperado. Aquela noite de finais de verán era unha esquela anunciada.
Todos foron puntuais. Os catro chegaron á vez sentaron no sofá, que en realidade era unha cama camuflada por medio de coxíns, e comezaron a rir, a falar do mundo, dos mundos, dos continentes, dos universos, das linguas, dos linguados, das pescadeiras, dos barcos, dos avións, dos voos do día seguinte e xusto nese momento chegou un silencio incómodo, ese silencio solemne e pesado que cae sobre a caluga dun cando lee nunha esquela o nome de alguén coñecido. E ela, volveu pensar: velaquí a gran esquela do mundo, e para non pensar máis puxo a radio. Fóra a néboa comezaba xa a borrar as pegadas dos transeúntes. El seguiuna coa mirada, cálidamente, a pesar da friaxe do seu sangue. E ela, apoiada na fiestra pensou: a néboa é o manto co que os deuses (os que sexan) arroupan á cidade.
Él chamábase Eikki. Era alto, calado, químico e ben parecido. Viña de Finlandia e nunca estivera máis abaixo de París. Mirábaa sempre, de reollo, como querendo dicir algo sen dicir nada, como tentando que ela adiviñara as palabras naquel rostro sosegado. Jeniffer, americana, rubia, baixiña e bióloga, sempre atenta ó entorno soubera dende o primeiro momento o segredo do finlandés, pois no corazón do pobre escoitábase ben forte e claro o nome dela. Clara, estudante de menciña, pero moi lonxe de ser menciñeira, como o era súa tía, pensaba que o mundo non era unha esquela, senón unha autoestrada retorta na que cada vez se conducía a maior velocidade e na que non se podía votar o freno. De Jarko, tamén finlandés, non había moito que dicir, falaba moito máis, e brillábanlle os ollos cando explicaba con orgullo como eran os baños de xeo, as festas de estudiantes, as comidas de Nadal e, por suposto as saunas.
Os cinco, na ultima noite do verán, escoitaron a radio ata ben avanzada a noite, como inmersos nun sono consciente, de actos lentos e garimosos, de chistes amables, recordos compartidos e algunha foto feita co disparador automático. Dez segundos para toda a vida traducidos en píxeles na ultima noite do verán.
Xusto no momento no que o flash os cegou comezou a escoitarse na radio musica feita para bailar, e ela, sen saber por que, sentiu como os acordes se derramaban polo cuarto e como formiguiñas comezaban a rubirlle polas pernas, as cadeiras, o peito, os brazos e se coaban ata os pulmóns. Bailou, bailaron, sen importar o que, sen importar o como ata que rendidos acabaron repartidos pola alfombra. Só ela e Eikki aguantaron ata o final, ata que o sol, espléndido e dourado se ergueu entre a néboa e comezou paseniño a tirar dela para espertar á cidade. Foi daquela cando comezou a soar Mambo numero 5. Ningún dos dous podía mover os ósos conforme a exixencia da música, pero si as súas almas, que acabaron entrelazadas a pesar de bailar separados, vibraron coa música.
Foi naquel intre, naquel ultimo minuto de canción, cando bateron de fronte un cos ollos do outro. Era a última noite xuntos, a última noite de verán para ela, e a súa última canción aquel mambo.
Despedíronse na porta, cun abrazo, como era obrigación. El foi o último. E naquel derradeiro instante, despois do derradeiro baile, tampouco el dixo nada. E ela, coas maracas do sono baténdolle nos tímpanos escoitou lixeiramente como no seu peito latexaba o nome de Eikki.
Cando cerrou a porta, imaxinando a figura esbelta do finlandés borrándose paseniño entre as sombras do corredor, pensou: Eiquí a gran esquela do mundo.