IRIS

Postos os ollos máis alá do insípido cristal da fiestra, as mans apoiadas no marco, o corpo descansando sobre a perna esquerda, mentras o pe dereito se apoiaba na punta, vacia a mente de toda idea, reflexión, pensamente ou remorso de conciencia, tranquila a respiración e sosegada a alma, branca e aurea a luz que a envolvía. Así, quieta, parecía unha estatua grega, marmórea, inmutable, inmortal, pétrea e viva. A encarnación dunha deusa, fada, ninfa, doncela, incluso parecía a imaxe máis cálida dunha doce e xove nai.
El atopouna así, perdida na inmensidade da selva de tellados e chemineas, soñando ser tan lixeira como a brisa e correr tras os raios de sol que escorregaban xoguetóns de lousa en lousa, repousando de tella en tella, indo e vindo a pracer por toda a bóveda celeste, aquela inmensidade que se lle metía polos ollos e lle infundía nova vida.
Pechou os ollos e gravou a imaxe da moxa na mente, temendo que o terrible esquezo, o gran mal do tempo lla arrebatase algún día, ós poucos, esvaéndolle os recordos no negro vacio da nada.
Ela deixouse fotografas na mente do rapaz, desfrutando o cálido roce dos seus ollos verdes.
- Que querías?
- Chegamos tarde á clase.
Enton saiu do seu encantamento, virouse dándolle a espalda a enigmatica xeografía da cidade repleta de ollos de vidro tras dos cales agromaban pequenos anaquiños de vidas alleas. Volvía ser humana e mortal, pero Gabriel segui contemplandoa como aquel ser de extraña natureza que minutos atras miraba a traves da fiestra, tan sumida no seu propio e tranquilo mundo como cando observaba hipnotizada o reflexo da súa imaxe no expello.

- Que habera tras del ?- dicía en numerosas ocasións.
Tan silenciosa como unha pantasma, movéndose polos corredores da casa acompañada tan só polo titinar das catro pulseiras que levaba sempre na man esquerda. A Gabriel custáralle moito afacerse á taciturna presencia da moza e sen embargo, agora, cando ela non estaba parecía botar en falta o brillante ruidiño das súas alfaias, os seus ollos azuis cavados no frío espello.
Levaban tres anos compartindo piso coa sorte, ademais, de ter estudios comúns. Había un ano que eran parella, parella por costume, simplemente, sen decatarense, ós poucos, comezaron a tratarse como noivos, a vivir como tales, a sentir a necesidade de saborear os labios do outro. Si, eran parella por costume máis estaban cegos ó resto do mundo.
Ela non cambiara moito, de feito, non cambiara, era como tres anos atras, cousa que lle facía a Gabriel, preguntarse se algunha vez a rapaza tivera infancia. Si, si que a tivera, perdida entre a neve de altas montañas, tiña unha infancia branca e fría escondida nalgunh punto do pais e parecía non querer regresar a ela.
- Non teño familia – dicía.
E Gabriel calaba, por que sabía que era mentira e mirabaa rogando que ela contase como era de nena, enton a moza perdiase no espello e contestaba:
- Veño de ahí – Dicía sinalando ó espello – dun mundo de xeo e de neve.
Entón el abrazabaa perdendose no recendo da pel da moza e ela deixabase envolver na calor dos seus brazos.
Sen decatarense ían pasando os días entre apuntes, agarimos e exames, entre fiestras e contos do mundo do espello.
- No mundo do espello todo é ó revés, os sombreiros vistense polos pes, pos iso a xente anda a chimpiños. AS laranzas saben a amorodos.
- E os limóns a mazás.
- Non me gustan as mazás
Os dous rían a esgalla nos días de chuvia chuchando o soño americano de series de televisión, repetitivas e insulsas.
E os anos ían correndo paseniño, nun devagar tranquilo, tan imperceptible que parecía que as cousas non cambiaban máis do necesario para permitir o rular da vida, os estudios trocábanse por traballo, as noites de troula por chalar tranquilas entre cafés e alcohol ata altas horas da madrugada, as treboadas cmabiaban de significao, os libros líanse con ollos diferentes ... eles, indiferentes ó tempo seguían atrapados nos espellos pero mentras a Gabriel o tempo lle ía aniñando ós poucos no pelo, ela permanecía totalmente inmutable, cal esfinxe allea ó tempo, só as ideas se modificaban e modelaban conforme a experiencia da idade e so Gabriel o podía apreciar.
- Esposa e raiña do tempo ...- dicialle mentras a braza entre as sabas.
- Cala, non digas barbaridades, só coñezo a un – contestaba netre risiñas- ... a ti.
- Pois o tempo, que é paciente, namorou de ti, e mentras estou contigo, el non te toca, esperando o día en que te deixe soa para vir xunto a ti e compartir o vacio leito ...
- Cala Gabriel, nin digas esas cousas.
Gabriel non se enganaba de todo, o tempo, doce e paciente, non pasaba por ela. El decatabase, sentiao e preguntábase porque ese indómito e cruel cabaleiro non deixaba marca algunha na moza.
- Xa sei o que pasa – dicia para facerlle rabear – tanto te miras no espello que a túa imaxe acabou por conxelarse. Sen embargo mirame a min, o meu reflexo nevado, cun aire de saber ...
Ela abrazouno por detrás e os dous xuntos contemplaronse á vez na superficie xeada do fascinante obxecto.
- Iris ...- Dixo mentras se volvia para bicala cunha paixón e mor nacido do máis profundo da alma. Ela correspondeuno cun abranzo, forte, tan forte que parecía temer que se lle disolvera entre os brazos.
- Non sei por que che gusto Iris, pese a temos a mesma idade, eu semello moito máis vello. Enserio que che gusto así miña Iris, cañento e calado?
A rapaza tendeuse no sofá no que acabaran por sentarse e pousou a cabeza no seu colo, mirandoo ós ollos.
- Só teño sorte, o rei tempo é bo conmigo. Estas máis guapo así, tes un aire señorial encantador e os teus ollos motran todo o que viches ata agora e todo que che falta por ver.
Gabriel puxolle unha man na cabeza, calaron, quedaron durmidos naquela posición, mirábanse mentras abrazaban o sono.
Non souberon nunca cando foi exactamente o momento no que comezaron a parecer pai e filla. Mentras o mundo que coñecían ía envellecendo e renovandose, Iris parecía atrapada naquel espello que tanto a fascinaba, nin unha soa cana, nin unha soa enruga, dor, enfermidade ..., nada. Cada vez lle custaba máis excusar a súa falta de vellez, os ollos de Gabriel afogaban en bágoas sempre que o confundían co pai da moza e ela cada vez tiña menos ganas de saír, non quería ver como o mundo que coñecía permanecía intacto tan só na súa memoria.
Gabriel enfadábase consigo mesmo, coa súa debilidade, cada vez máis acusada, ante o correr das horas, Iris xa non saía da casa, refuxiábase na escuridade dos currunchos e armarios, movíase entre sombras e negruras intentando que o seu rostro inmutable non pertubase a Gabriel.
- Iris, ven a aquí conmigo, leamos á luz da fiestra.
- Deixa, Gabriel, estou pranchando ...
... fregando, csendo, durmindo ... eran contadas as ocasións nas que os verdes ollos do seu home a podía contemplar na súa xuvenil plenitude. Pasaran malos momentos, mentras un camiñaba cara a lembranza o outro sabía ou non podía atopar o camiño. Agora limitábanse a esperar e desfrutar as poucas experiencias qeu a aquela situación lles ofrecía.
- Podes irte lonxe e vivir outra vida ...
- Quero vivir esto contigo, ata o fin ...
O fin, pensaba el, o meu fin non é o teu ...
Os dous calaban e temían o momento da separación última, aquela que os afastaría para sempre, no peor dos casos ...
Foi unha noite de treboada cando Gabriel sentiu que as parcas xogaban a rachar o frío da vida.
- Iris! – berrou
E ela acudiu á habitación co corazón envolto por unha amarga certeza. Gabriel, abafado e cuberto de suor e medo colleuno da man mentras ela, co rostro desfeito en bágoas pedía unha ambulancia.
- Non hai nada que poidamos facer señorita – dixo o médico, en voz baixa para non quebrar o sono do vello – é lei do tempo ...
- Lei do tempo ... sen dúbida unha lei absurda ... – murmurou mentras miraba tenramente ó Gabriel durmido
- É vostede familiar?
- Si, son ... – pensou a resposta un momento - ... son a neta – dixo entredentes.
Gabriel, dende o leito, pudio escoitalo todo, e aqueas ultimas palabras: “son a neta” cravaronselle fondamente no corazón coa forza dun punal de afiado gume.
Cando o día comezaba a clarear e os primeiros raios do sol tinguian de calidas cores o ceo, cando no cmapo comezaron a espertar a melodia dos paxaros, o home falou:
- Achégate á fiestra, Iris ... – así o fixo – miñaIris prezada ..., nunca saberei quen de quen estas presa.
- ... de ti ..., só de ti ...
- Pois estas libre dende este mesmo momento.
Iris aguantou con forza as ganas de chorar, de desfacerse en bágoas e caer ó chan rogándolle a tódolos deuses que coñecíaque non a deixaran sóa, que non a deixaran sen el.
Sobre os tellados da cidade nacía un explenderoso arco da vella e a mármorea divina Iris contemplábao prácidamente, co corpo descansando sobre a perna esquerda, mentras o pé dereito se apoiaba na punta, branca e aurea a luz que a envolvía ...
- Podes velo Gabi?
Non houbo resposta.
Iris saiu correndo da habitación, sen rumbo, correu ata a extenuación e logo continuou camiñando ata que os seus pés a devolveron ó hostpital. O arco da vella continuaba, maxestuoso, a presidir o ceo da cidade.
E agora que? – pensou mentras mirando a coroa de cores - ... agora sentarei nun recuncho escuro, cos ollos perdidos na nada e esperarei ... tan só esperarei ...