Madeiras de Oriente

capitulo 1: virutas da infancia Se quedades con ganas de máis tan só, deixade un comentario.

Unha, dúas, tres, catro. A virutas rizabanse cunha gracia indescriptible cando saían do cepillo. Naqueles días de calor e sol ela sentaba diante do banco de traballo do avó e miraba como ían saíndo aqueles rizos louros dos tablóns de pino. O avó prácticamente non falaba cando traballaba, non lle contaba contos como facía cando ían pasear á veira do río pola tardiña, o avo miraba simplemente a taboa, e con mans agarimosas íaa traballando para deixala a punto. Ela simplemente sentaba alí e miraba como facía, e ás veces pechaba os ollos e respiraba profundamente o recendo das resinas.
Lonxe quedaran os días de aprendiz e de traballo manual e difícil. Tiñan maquinas, agora tiñan cartos, tiñan encargos, e o avó xa non tiña a obriga de vixiar persoalmente o traballo. Agora podía sentar na oficina e manexalo todo dende o papel. Pero os seus ollos e as súas mans votaban de menos o tacto das madeiras, o recendo das resinas, a visión das vetas, por iso ó caron da oficina deixara un recuncho para el accesible a través “da porta máxica”. Cando o avó cruzaba aquela porta os ollos brillábanlle de novo e as súas mans entenrecidas polo tacto do papel afacíanse de novo á brusquidade da madeira sen domar. Ás veces ela tamén sentaba alí e mirabao longo tempo e debuxaba habitacións para as súas bonecas, sillas, camas, e flores. Unha vez un daqueles debuxos fora modelo do avó para facerlle un cadro para a súa nova habitación. Era un rosa tallada nunha madeira escura e logo dourada que deambulaba de cuarto en cuarto e nunca se separaba dela. Sempre que cambiaba de casa, por obriga dos estudios levaba con ela a rosa dourada e colgabaa ceca da cama para poder mirála antes de durmir.
Foi alí, sentada fronte o avó, e máis tarde traballando ó seu lado, como aprendeu a tratar a madeira. A querela e a ver nela as formas que se desexan ou que ofrece. Foi alí, mirando os catalogos da carpintería onde acostumara os ollos as formas torneadas da madeira, e fora alí onde aprenderá a dominar todas as ferramentas que colgaban da parede, a prácticamente distinguir as madeiras pechando os ollos e sentindoas a través do tacto e o rencendo.
Agora, sentada diante do portátil e escondida dos ferintes raios de sol do mediodía de agosto, miraba o tarro de virutas do primeiro taller do avó, sempre derriba do escritorio de castaño dende o que se tomaban as decisión máis importates, e sentía como un formigueo nostalxico lle invadía as máns que descansaban sobre o teclado.
Apagou o ordenador, vestíu o seu mantelo de traballo verde esmeralda, recolleu o pelo e atravesou a porta máxica. As máquina do taller estaban paradas. As sombras da nave enfriaban o ambiente. Derriba da mesa esperaba unha taboa de madeira na que ós poucos ían cobrando vida uns patiños. Colleu a ferramenta na man, mirou a madeira, gardou nos pulmons o recendo do pequeno taller do avó e dispuxose a acabar o traballo.
Na porta, que coma sempre deixara aberta, recortabase unha figura negra de silueta descoñecida da que non fixo caso.

- ¿Tamén se traballa en domingo? – preguntou a figura negra cun estrano acento. Ela deu un chimpo estando a punto de decapitar un dos patiños.

Mirou extrañada a figura, non sen certo medo, e preguntou controlando a voz e dándose certo aire de xefa:

- ¿quen é vostede e que fai aquí? – vaia, pensou, iso soou a serie policial.

- Ahhh! Esta vostede aquí! – berrou sorprendido e amable a voz de seu irmán. – Ida, esté é o fillo de Herr Schiller, co que fixemos o contrato en Berlin. Pasará con nos o mes de agosto. Estudou galego en Thübingen, ¿Qué che parece?

- Pareceme que me deberías consultar estas cousas antes, como o de facer contratos absurdos con empresas do extranxeiro – dixo volvendo ó traballo e negándolle a man ó estrano.