Segredos de alcoba: poesía

Fuchicando fuchicando encontrei isto. Eu poeta non son, asique non me meterei neses lares. Teño si, un par de amigos poetas que fan de casa sorriso un verso, e cada verso que me recitan faime un chisco máis feliz. Non o nego, teño bos amigos.
A poeta non me emtin por que non me gusta andar presa da métrica e a rima, e os poemas sen metrica e rima, por moi bonitos que sexan, son palabras espidas de poesia. A gracia esta en bater e bater contra as palabras que non che fan falla ó escribir cada verso, esquivalas e cazar as que se necesitan. É como di Benigni, se a palabra parede ou amor che deixan de facer caso, enton pasa delas ! que escarmenten. Había dicir que a poesía é para intelixentes, pero iso deixaríame en mal lugar.

Aprendede da clase de poesía do mestre

Máis eficaz foi Bequer: Poesía eres tu. Por iso mesmo entre as palabras que colguei da miña parede entre alemán, ingles, galego e frances hai unha breve e contundente sobre un fondo vermello que di: TU. Supoño que ás visitas lles parecerá agradable que pense nelas cando non estan, posto que evidentemente nese TU deberían ver o seu nome.
Entre todo o que hai pola parede do meu cuarto tamén teño un: Non importa, agardarei polo albor do novo día ( Celso Emilio Ferreiro) ... Como a Escarlata O'hara que ten como filosofía: mañá será un novo día, ou a Vega que canta: mejor mañana ...

O tempo avanza, a poesía queda, e nós? Por onde andamos nos?


ESTIBALIZ ESPINOSA

Comería a túa alma

coma quen come un ovo
doce
novo
perfecto microcosmos no seu óvalo de nacre.

Pinga d´ouro
mandorla
comería a túa alma sen casca
a túa alma sen culleres
sen caducidade.

Eterno almorzo da nenez de aldea.
Sen saber e sen querer saber
as nigromancias da tersura
qué escuro demo agocha
nin milagreiro sabor
sen chegar a adiviñar sequera

qué foi antes:
a túa alma
ou a galiña.

MARTA DA COSTA
Parece innecesario falar de amor, ás veces

e construír poemas de corpos derrubados,
de fume, de suor, de ventás apagadas,
de líquidos encontros e seguras derrotas.

Parece innecesario mais aínda transitan
folios e máis folios, e libros ademais.

Destrúen o silencio, de feble arquitectura,
dos que calando amamos con terca intensidade.

Parece innecesario falar de amor, ás veces,
para esquecer sen saña as bandeiras do odio
ou as bágoas humildes de quen non ten futuro
e nin pedir perdon por ignorar que somos.



MARÍA XOSÉ QUEIZÁN
A amante nunca ten dentes postizos

graus no nariz
pelos nas coxas
gorduras nos cadrís.
Á amante nunca lle inchan os ollos ao dormir.
O poeta ama a perfección
non te ama a ti.
Es idealización
mito
metáfora da metáfora.
De non seres perfecta como te amarían?