Ós grupos de baile tradional e gaitas

Cando levantaba ben pouco do chan gustábame por o traxe tradicional galego por que por uns instantes sentíame princesa da terra, gustabame menealo polas festas, co tempo, cos centimetros, acabei crendoo unha segunda pel. Pero o bo de vestirse así non é a imaxe que che devolve o espello, a comodidade que poidas sentir, o bo é demostrar que os esforozos dun ano dan o seu froito diante dun publico, que agradecido ou despistado case sempre regala un aplauso. Como espectadores perdemos moitas veces de vista o esforzo que conleva unha actuación, modesta ou non sempre hai detras unha inversión de tempo, de ganas, de paciencia e de ilusión. Como espectadores, gustanos ver o brillo dos abalorios e poucas veces esquecemos aplaudir eses regalos á vista e ós oidos.
Contra o que se poida pensar a mellor recompensa que un pode ter non é o agarimo do público en forma de aplauso, felicitación ou flash. A mellor recompensa a días e días de ensaio é estar ahí, amosando o que se sabe facer. A algun haberá que lle chegue con ir ós ensaios a votar unhas cantas risas e falar cos amigos/compañeiros, a min, persoalmente, nunca me bastou con iso, por que para min, como para moitos supoño, o traballo ten que ter o seu froito, e tense que poder desgustar, o ensaio sen visperas de nada co devagar dos días acaba por ser un camiño a ningures, ou unha vereda que se somerxe nas neboas da desesperanza. A ilusión, compoñente ensencial para o desenvolvemento de moitas actividades, vai adormecendo. Por iso mesmo desfruto vendo ós nenos cando poñen o seu traxe, collen a súa pandeireta e saen ante o publico a facer o que mellor saben: amosar o seu traballo vestidos de gala. Cando medren han recordar iso moito máis que os dias de inverno saltaricando para que todo saia ben. E se, con moita sorte, non dimitiron aínda, han de decatarse de canto vale unha sorisa complice, a capacidade de improvisación, o agradecemento inmaterial ...
Eles teñen nas mans a posibilidade de que isto perdure un pouco máis no tempo, e eu espero que lles axudemos, que non lles cortemos as ás, nin esa ilusión da que falaba e que lles brilla nos ollos cando soan as primeiras notas da danza. Non por iso esquezamos que os grandes necesitamos tamén un apoio, algúns ata un empurronciño, por que ás veces, vénnolo vento encontra, un vento que sopra ben forte se lle deixamos e que fai que cando poñemos o traxe non sexamos princesas ( ou principes) senón héroes que temos que tirar de alterego para o escenario.