Azafrán das meigas

... Cando entrou no monte e viu a fror violácea soubo que ela estaba preto: pendurada das follas das árbores, do aroma do monte, do verde dos fentos, no triscar das polas secas, nos colares de resina que brillaban baixo sol das catro da tarde... Por ali preto medraban amorodiños que colorados pedían o tenro bico dos beizos degustadores. Colleu un e ó esparexerse o seu sabor sentiu os beizos dela sobre os seus. Pechou os ollos mentras se perdia o gusto da froita e ó abrilos atopouse co chan sementado de azafrán. Si, ela estaba alí, non había dúbida.- Pobre nena miña - dixo mirando ó teito verde do monte - fermosa doncela do monte ... sempre oculta e escapada, sempre apartada da nosa vista. Bendito aquel que te teña, doncela branca, por que vera onde outros non chegan. Eu xa perdin toda esperanza ...De súpeto desapareceran todas as frores. A fada branca anoxarase. Os anxos prohibiranlle ser amada.