Ando revisando pelis, aquelas que recordo con cariño, esas que incluo na miña modesta colección, aquelas que non me deixaron o corazón indiferente.Aínda hoxe, despois duns meses, cando escoito o titulo: o ceo sobre Berlin ou as ás do desexo ( Der Himmel über Berlin). Algo se me remove por dentro, non sei por que, non recordo ningun dialogo, estaba eu demasiado pendente de entender algo en algo en aleman berlines e casar os subtitulos coas imaxes ( pois ía con algo de retardo). Sen embargo … agora lendo, a mesma sensación que me invadiu vendoa, invademe agora lendo, un soriso delicioso debuxase sobre os meus beizos, as pelis, sen dúbida teñen efectos secundarios.
Cuando el niño era niño andaba con los brazos colgando, quería que el arroyo fuera un río, que el río fuera un torrente y que este charco fuera el mar. Cuando el niño era niño no sabía que era niño, para él todo estaba animado, y todas las almas eran una. Cuando el niño era niño no tenía opinión sobre nada, no tenía ninguna costumbre, se sentaba en cuclillas, tenía un remolino en el cabello y no ponía caras cuando lo fotografiaban.(…)Cuando el niño era niño no podía pasar las espinacas, los porotos, el arroz con leche y la coliflor salteada. Ahora se lo come todo, y no porque lo obliguen. Cuando el niño era niño despertó una vez en una cama extraña, y ahora una y otra vez. Muchas personas le parecían bellas, y ahora sólo con suerte. Imaginaba claramente un paraíso, y ahora apenas puede intuirlo. Nada podía pensar de la nada, y hoy esta idea lo estremece. Cuando el niño era niño jugaba con entusiasmo, y ahora se sumerje en sus cosas como antes, sólo cuando esas cosas son su trabajo.(…)Cuando el niño era niño, las manzanas y el pan le bastaban de alimento, y todavía es así. Cuando el niño era niño, las bayas le caían en la mano sólo como caen las bayas, y ahora todavía lo hacen. Las nueces frescas le ponían áspera la lengua, y todavía es así. Encima de cada montaña tenía el anhelo de una montaña más alta, y en cada ciudad el anhelo de una ciudad más grande, y siempre es así todavía. En la copa del árbol tiraba de las cerezas con igual deleite como hoy todavía lo sigue haciendo. Se asustaba de los extraños, y todavía se asusta; esperaba las primeras nieves, y todavía las espera. Cuando el niño era niño, lanzó un palo como una lanza contra un árbol, y aún hoy vibra todavía. “
Xamáis dunha vez dicen que a unica peli que me fixo chorar ( credeme, co celuloide non son de bágoa facil) foi a lista de Shindler, por que non se recrea coas penurias dos campos de concentración, por que non se recrea co mal da guerra. Recrease coa vida, cunha lista que din “é o ben absoluto”, “máis ala dos seus marxes extendese o abismo”. Certo, é realista, mostra, ensina, polo menos ese é o recordo que eu teño dela. Ante os meus ollos tamén pasou O neno co pixama de raias, pero non recordo ningún efecto especial dentro da miña mente de espectadora, non pasou de ser unha fabula sobre os males da segunda Guerra Mundial, non sei como é o libro, un día terei o valor suficiente para lelo ( sabedes que non me levo ben cos best seller), creo que nos gusta demasiado cinematografiar eses anos escuros do seculo XX, quizais por que neles naceron os heroes e antiheroes máis recentes, pero repito, como xa fixen nalgunha outra canción que o que unha vez foi real acabara por converterse nunha creación da gran pantalla. A realidade non é fotoxenica, non queiramos convertela niso.
Quien salva una vida, salva al mundo entero.Poder es cuando tenemos justificación para matar y no lo hacemos. Eso es poder Amon, eso es poder.
Este coche, Goeth lo habría comprado. ¿Porque me lo quede?. Habría salvado otros diez. Diez personas. Diez personas mas. ¿Y esto?. Dos personas. Es de oro, dos personas, me habría dado dos personas mas por el alfiler. Por lo menos una. Una mas. Una persona mas. Una persona Stern. Por esto. Podría … podría haber salvado una persona mas, y no lo hice … no lo hice … no lo hice
Pero volvamos á corida alegría de Amarcord, feliz e elegre pero non en esceso, sabe ás medras, ó gran paso de neno a home. Nada que dicir teño sobre o rinoceronte de E la Nave va … Vos xa sabedes das miñas debilidades.¡Quiero una mujer !
Que hai da fascinante Gilda, esa muller que se fora un rancho se chamaria “terra de ninguen”. Gilda non ten nada de especial salvo ser o maximo espoñente da muller modelada. Exerce sobre min a mesma fascinación que Marylin, a Dietrich, … non son elas senon ELAS, as grandes, as cinematograficas, as marionetas da gran industria do celuloide, as imaxes creadas e verdadeiramente vivintes.
Casablanca, a gran Casablanca, un film cheo de tropezos. A súa rodaxe foi do máis accidentado que puido existir, tan mala que incluso a famosa frase de: “Este é o comezo dunha gran amizade”, non estaba no guión, fi desexo expreso do productor incluila posto que despois do trapalleiro da pelicula, unha frase a capricho non sería estridente. A min nunca me casou tal frase en tal momento da pelicula, pero hai que recoñer que é un dos finais máis parodiados, repetidos e queridos do cine. E Ingrid? A pobre indecisa que non soubo ata o ultimo dia de rodaxe con quen había de quedar. Casablanca é o retrado dun amor imposible, máis que nada, por que naqueles tempos que corrían, unha historia de amor tráxica non había de ter exito, demasiada xente vivira historias así, e por outro lado, unha historia da amor feliz, cun final de conto de fadas había de afastarse demasiado da realidade. ¿Pero señores, que hay máis real que a propia indeterminación, que un final aberto como a vida que continua? Sempre lles quedará Paris.E falando de pelis miticas … Non entendo por que non me fixen aínda con Ciudadano Kaene … inexplicable.Pero avancemos no tempo. ¿Onde esta Lennin? 1989, cae o muro de Berlin, unha muller en coma, un mundo que cambia e cambia. Os alemans da RDA se non houberan tido platanos, houberanse fartado deles trala caida do muro ( Supoño que sabedes a que me refiro se vistedes a pelicula). Non vin os ultimos 20 minutos, non recorodo por que. Hai pouco pouxeronme os 15 primeiros na clase de alemán, e alguen tivo a cortesia de explicarnos cousas, imaxes, e feitos que non chegariamos a entender sen esforzo a non ser que foramos alemans. Eu quedeime embobaliconada mirando pra pantalla, ese é o efecto que Tiersen ten sobre min, espero que ninguen pensara que babexaba, non pola peli en si, senon por Daniel Brull, quen porcerto, fala español que alucinas ( a súa nai é barcelonesa, senon recordo mal).¿Podese saber por que só falo de pelis con alemans de por medio? … Vale si, son a miña ultima obsesión … e ademáis non deixan de sair máis e máis pelis con ese tema, é o que soe pasar cando se achegan os oscar.Por que non falamos de contos de fadas. Belle e Bêtte de Cocteau é doce, máxica, fantástica simplemtne. A cor dos contos reflictese no branco e negro, o enigma do celuloide materializase cos fermosisimos efectos especiais. Non fai falla un ordenador, esta é a demostración pura.
Continuaremos outro día …
No hay comentarios:
Publicar un comentario