Rilla na fiestra

A auga é propia de Santos, sexa continua, sexa intermitente, de calido outro veña acompañada ... Non estou moi draculina ultimamente asique dame que pese a época do ano na que estamos e pese a que é unha das miñas festas favoritas non vai haber conto de canguelo, medo, sangre, terror psicolóxico, conto gótico, conto de ultratumba nin nada identico ou similar ...

Pero se queredes probar o medo suxirovos que esta noite, cando vos vaides deitar escoitedess na noite escura e chuviosa, quizais unha man xelida e flaca, de dedos tentaculares, violacios e unllas longas cheas de terrosa costra golpee o cristal da vosa fiestra ... a unlla rillando no cristal húmido ... [vale, non da canguelo]

“Os galegos miramo-la morte de fronte” dicían onte Gayoso (Luar mellorou dende que transita por alí certo homiño que chaman Profesor Mandianes). ¿Será certo o que di? En realidade parece que temos unha peculiar forma de enfrontarnos a ela, as animas estan sempre presentes entre nos, ou estaban, pois todos estes trebellos tecnoloxicos parecen espantalas mellor que calquera pocema con auga bendita.
Sempre me pareceu interesante como un pobo se enfronta ás parcas, como entende o máis ala, ou mellor dito, ese tránsito que chaman morte. Así na nosa cultura nunca veremos nun cemiterio arbores frutais ou frores con perfumes fortes por que iso é como dicirlle ó morto: “aqui tes o que non podes comer, aqui tes o que non podes cheirar”. As árbores propias dos cemiterios son os cipreses (cf. Mito de Cipariso), longos e tristes, proxectanse cara o ceo (esparcennos polo cosmos, tomannos pola raiz e elevannos á bóveda celeste). O mirto xa dende a antiguidade foi, pese a estar consagrado a Afrodita, unha pranta cunha funcion funebre que engalanaba os carros dos mortos e que mesmo coroaba a estes e ás deidades do inframundo.
Os velorios xa non son como antes. Xa non son escuros nin silenciosos, xa non cheira a cera nin a frores e as ladaiñas rezanse para o aire e non para o pobre do defunto escquecido nun recuncho do tantorio, tras un vidro, diante do que desfilan, como se fora un escaparate persoas que non pode recoñecer. Non creo que o fin do velorio fora ese nun principio, que descoñecidos e coñedidos desfilasen con cara longa para dar un ultimo e, ás veces, pouco sentido, adeus. O fin verdadeiro era o de velar o defunto, acompañalo no tránsito e asegurarse nesas longas horas de espera de que o seu estado non era producto dunha catalepsia ( abondos casos se teñen escoitado como para comentar algun ... que repelus). Hoxe en día parece máis ben unha feira, a luz alta dos tanatorios propicia que o ambiente de secretismo que antes envolvia a morte se dilua ente Ave María e Gloria.
Logo esta o de afastar o cemiterios ben lonxe, “os mortos cos mortos, os vivos cos vivos e os tolos cos tolos” (propia), e sen embargo, algunha veces queremos transformar ese lugares en parques de recreo debido ás personalidades que descansan en certos recintos sacros, imaxino agora o Pierre Lachese ou o cemiterio mindoniense ( a parte vella), non creo que eses lugares deban prestar un servizo ás nosas ansias de ocio ainda que persoalmente son das que se perde entre os bosques de cruces e le epitafios e datas con interes insospeitado. Os anxos das tumbas abrindo a ás ó ceo, tiunfais, as guirnaldas, os bucráneos, os pámpanos, ás cruces ... ler no mármore é ás veces unha delicia ...